چراغ قرمز،

چند خیابان مانده به خانه ات

باران روی شیشه می لغزد

آبان 88

مثلا مرگ را بگیرید از رگ
برای شروع بد نیست
دیالیزی ها کل می کشند کنار کیسه های خون
"هفت" را به" تر" وصله کنید
نه زنده ها بو می برند
نه زخم جنازه ها پی ِ "هفت تیر" گمشده می گردد
حالا از همین جای شعر شروع کنید
برقعی بدوزیدم
یا دهان بندی
از پوست دباغی شده زنان بی حرف
_گاهی به سرم می زند عریان شوم
جلو سطرهای اتو کشیده
مست کنم و هی حرف هی حرف
حرف...
حرف زیادی
بزنم به نقاط حساس شما _
بعد که انگشت واژه ای نشانه تان گرفت
حلقه ای از موش های سرخ چشم بیاورید
با دندانهای دراز و رسوبات لجن در پوست
بجَویید
گاهی دستش را ببرید
گاهی پایش را
بدوزید لبهایش را
شاهرگش را هم که بزنید
خون می پاشد توی صورت آن بالایی ها
و خنده ای می ماسد کنار تل خون
فقط همین

مهر88

چراغ به چراغ

روشنایی خانه را می کشم

ماه را که پت پت کنان می سوزد در انزوای شب

پرنده ای تاریک در گیسوانم

سوسوی گلی بر لبانم

در ابتدای تنت آغاز می شوم

مهر88

" رسمی و غیر رسمی"

می پوسند ۳۵ کشته رسمی ،

در خطی از روزنامه ای بر خاک

۱۰۳۵غیر رسمی می خوانند در گوری واحد

و خنده ای پرتاب می کنند

به لبان دوخته ی یکدیگر

مهر88

به خاطره تئاتر "مجلس شبيه در ذكر مصايب استاد نويد ماكان و همسرش مهندس رخشيد فرزين"

توسط بهرام بيضايي

كابوس سرخ

دستي كه فرود مي آيد

خون لكه اي كه شتك زده در باد

قطره

قطره

زهر شيرين فراموشي

شماطه بيدار باشت

وآنگاه

دستي كه به شانه ات مي زند

دهاني دائم

كه خواب زده ات مي خواند

و چاقو

كه پوزخندت مي زند در غلاف سرد

مهر88

"آ"

رگهای خالی

خلا حرفی که تکرار نمی کند مرا

آ

حالا بدوز بر اندام هایم شناسنامه های مرده

بخوان مرا به نام های دیگرم

آ

خراش بده

بکن

ململ دستهایت بر تنم

با برگهای خشک بر قلبم

بکن نقش تازه ات را

بخوان با من که آ مثل آوار

آ مثل ...

بخوان با

رگبارهای تند تنم

با زوزه های باد در شریان حیات

آنگاه که بآرآن نمی بآرد

مهر88

گفتی پاییز

و رفتی سروقت درخت هایت

یک چشم جنگل برگ شد

یک چشمش باران

مهر88